Gazze yanıyor. Çocuklar açlıktan ölüyor. Hastaneler işlevsiz, sular kesik, ekmek lüks hâline gelmiş. Bu ağır tabloya rağmen İspanya hükümeti, cesur ve onurlu bir adım atarak Gazze’ye havadan 12 tonluk insani yardım ulaştırdı. Birleşmiş Milletler aracılığıyla ve İsrail hava sahası açıldığı için gerçekleştirilebilen bu yardım, yaklaşık 11.000 kişiye yetecek kadar temel gıda içeriyor.
Bir Avrupa ülkesi bunu yapabildi. Peki ya biz?
Dünyada yaklaşık 2 milyar Müslüman var. Onlarca ülke, yüz milyarlarca dolar silah bütçesine sahip İslam ülkeleri… Ama çocukların açlıktan öldüğü Gazze’ye bir paket un indirebilecek iradeyi gösteremiyorlar.
Türkiye de dâhil.
Evet, Türkiye’nin doğrudan hava sahası açtırma gücü olmayabilir. Bunu biliyoruz. Ancak Türkiye, diplomatik liderlik kapasitesi yüksek bir ülke. Bölge ülkelerini, Arap Ligi’ni, İslam İşbirliği Teşkilatı’nı, hatta vicdanlı batılı devletleri arkasına alarak ortak ve kararlı bir insani yardım girişimi başlatabilir. Uluslararası baskı oluşturabilir. İsrail’i zorlayabilir.
Ama ne yazık ki bu yönde güçlü, sürdürülebilir bir irade ortada yok. Sert açıklamalar, kınamalar, toplantılar ve süslü sözler… Fakat açlık çeken çocuklara ulaşan tek şey suskunluk ve hayal kırıklığı.
İslam Dünyası Sessiz: Onur Kayıp, İrade Yok
Katar’dan Suudi Arabistan’a, Pakistan’dan Mısır’a kadar onlarca İslam ülkesi bu katliamı sadece izliyor. Kimi ekonomik çıkarlarını koruma derdinde, kimi siyasal ittifaklara zarar gelmesin diye suskun. Kimi de adeta İsrail’in meşruiyetini kabullenmiş gibi davranıyor.
İslam ülkelerinin bu derin sessizliği, sadece siyasi bir zafiyet değil; aynı zamanda ahlaki bir iflastır.
Filistin sadece Filistinlilerin değil, tüm İslam ümmetinin onurudur. Gazze’nin çığlığı sadece bombalardan değil, Müslüman kardeşlerinin sessizliğindendir.
Yardım Etmiyorsan Bari Engel Olma!
İspanya, yardım yaptı. Çünkü istemek cesaret ister. Çünkü “bunu yapabilir miyiz?” yerine “bunu yapmak zorundayız” dediler.
İslam ülkeleri hâlâ istişare, hâlâ toplantı, hâlâ diplomasi adı altında zaman öldürmeye devam ediyor. Çocuklar ölüyor. Göz göre göre. Ve bu ülkeler hâlâ meşru gerekçeler sunmaya çalışıyor.
Ancak artık hiç kimse “Ama biz bir şey yapamıyoruz” bahanesini kabul etmiyor. Hiç kimse çocukların cesetlerini izlerken, bu suskunluğu izah edemez.
Son olarak, İspanya bir Avrupa ülkesi olarak insanlık sınavını geçti. Biz ise sadece coğrafi olarak “yakın” ama ahlaken “çok uzak” kaldık.
Eğer Türkiye ve diğer İslam ülkeleri bu vahşete karşı hâlâ etkili ve kararlı bir yardım girişimi başlatamıyorsa, Gazze’nin çocukları için değil, kendi vicdanımız için üzülmeliyiz.
Zira Allah mazluma değil, zalime ses çıkarmayanlardan da hesap sorar.
